Podjuchy – dzielnica Szczecina, leżąca na jego prawobrzeżu, nad Regalicą. Położenie miejscowości na niskim brzegu sprawiało, że była często zalewana w czasie powodzi wiosennych. Z drugiej strony są pagórki. Tworzy to bardzo wąską dolinę między Odrą a Górami Bukowymi, stąd Podjuchy mogły rozrastać się tylko wzdłuż Odry.

Wiarę na tych terenach zakrzewił św. Otton biskup bamberski, który po uzyskaniu pozwolenia Stolicy Apostolskiej przybył do Polski w 1124 roku. Powstały wtedy Kościoły w Wolinie, Szczecinie, Pyrzycach i Kołobrzegu.

Na przestrzeni wieków nazwa miejscowości występowała w różnych formach. Po raz pierwszy pojawiła się w dyplomatariuszu pomorskim w latach 1226 (Podegug) i 1307 (Podiuch), jako osiedle, wieś. W 1334 r. Miasto Szczecin weszło w posiadanie Podjuch.

W XVI wieku katolicyzm zostaje wyparty przez protestantyzm.

W drugiej połowie XVIII w. Podjuchy stały się samodzielną gminą wiejską. W 1858 roku we wsi były dwa wiatraki i jeden młyn a liczba mieszkańców wynosiła 1052. W 1861 Podjuchy liczyły 1131 osób a w 1939 – 10 483. W osadzie były dwie szkoły i ratusz jako siedziba władz gminnych.

Kościół katolicki powraca na początku XX wieku. W Podjuchach istniała parafia ewangelicka aż do wojny. Kościół rzymsko – katolicki w Podjuchach pw. Św. Ap. Piotra i Pawła był poświęcony 27 września 1931 roku. Znajdował się on przy ulicy Krzemiennej. Parafia została kanonicznie erygowana 25 stycznia 1935 roku. Ostatnim przed wojną proboszczem był ks. Albert Willimsky, który objął probostwo w lipcu 1939 roku. Podczas działań wojennych w 1945 roku został spalony budynek kościoła katolickiego.

Po wojnie opiekę duszpasterską nad parafią w Podjuchach miał ks. Dziekan Jan Palica z Gryfina, a z jego polecenia ks. dr Kazimierz Świetliński TChr proboszcz parafii Szczecin Dąbie. Ponieważ kościół katolicki był spalony, władze oddały do użytku kościół poewangelicki, któremu nadano tytuł św. Ap. Piotra i Pawła, wzięty ze zniszczonej kaplicy rzym. – katol. w 1945 r. Świątynia zbudowana z czerwonej cegły w 1876 r., zostaje poświecona 15 września 1945 r. przez ks. Jana Klauba TChr. Do parafii Szczecin – Podjuchy należały miejscowości: Podjuchy, Żydowce, Klucz i wioski: Binowo, Chlebowo i Radziszewo. Pierwszym administratorem zostaje mianowany przez kurię 23 października 1946 r. Ks. Jan Klaub TChr. Powoli Następuje odbudowa zniszczonego kościoła i kaplic na filiach.

By usprawnić pracę duszpasterską 23 września 1973 roku, ks. biskup tworzy parafię w Radziszewie, do której zostają przyłączone: Radziszewo, Binowo, Kołowo, Chlebowo, Klucz, Daleszewo, Łubnica, Stare Brynki. Parafia w Podjuchach była zobowiązana do pomocy na początku tworzenia nowej parafii.

Decyzją biskupa szczecińsko – kamieńskiego z 31 maja 1982 roku z parafii św. Rodziny w Płoni do parafii św. Ap. Piotra i Pawła dołączone zostaje Kołowo.

Z dniem 1 marca 1994 roku z parafii pw. Matki Bożej Królowej Polski w Radziszewie do parafii w Podjuchach dołączone zostaje Binowo. Od tego czasu parafia posiada dwie filie.

W 1996 roku parafia liczyła 9 375 osób, a obecnie liczy 8 900 wiernych, w tym jest też parafia personalna wojskowa (około 600 rodzin).

Kościół parafialny pod wezwaniem św. Ap. Piotra i Pawła

Kościół usytuowany nad rzeką Regalicą, ogrodzony jest kamiennym murem. Zbudowany on jest na planie prostokąta, na fundamencie kamiennym z czerwonej cegły. Bryła budowli wysmukła, przykryta dachem dwu – spadowym. Nad świątynią góruje wieża, przykryta wysmukłym stożkowym hełmem. Dachy przykryte blacha miedzianą. Okna ostrołukowe o schodkowo profilowanych ościeżach. Wnętrze jednoprzestrzenne. Nawa świątyni oparta do apsydy szeroką, ostrołukową arkadą o profilowanych narożach. W prezbiterium znajduje się główny ołtarz z figurami patronów, poświęcony 9 października 1960 r.

Ołtarze boczne: Ołtarz maryjny poświęcony 24 lutego 1963 roku przez ks. prałata Zygmunta Szelążka i ołtarz Serca Pana Jezusa, poświęcony 26 kwietnia 1964 roku przez ks. Floriana Berlika TChr. Na ścianach bocznych nawy znajdują się stacje Drogi Krzyżowej wykonane przez Franciszka Masarz z Rybnika i poświęcone 23 września 1962r., oraz figury świętych: Józefa, Anny, Teresy, Katarzyny Aleksandryjskiej, Jana Chrzciciela i Antoniego.

Empora organowa wsparta na czterech słupach, wykonana jest z drewna, pochodzi a XIX wieku. W kruchcie podwieżowej znajduje się drewniany krucyfiks z 1938 roku.

Kościół filialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kołowie

Kościół z końca XIX wieku, usytuowany w centrum wsi nad stawem. Zbudowany jest na planie prostokąta, z kamienia, z trój – boczną apsydą od wschodu. Od zachodu wieża zbudowana dołem z kamienia, wyżej cegły, zwieńczona czterema wieżyczkami i wysokim ceramicznym sześciobocznym hełmem. Pierwotny ołtarz zaginął, obecny zrobiony jest z prospektu organowego. Po lewej stronie ołtarza znajduje się ambona neogotycka. Z tyłu kościoła znajduje się empora chórowa. W posadzce prezbiterium znajdują się trzy płyty nagrobne: opata kołbackiego Jana Jordani (+ 1395), koniuszego książęcego (+ 1615), łowczego (+ 1773). Przy kościele znajduje się cmentarz ogrodzony murem z kamienia.

Kościół zostaje poświęcony 22 maja 1949 roku przez ks. Franciszka Ćwieka TChr.

Kościół filialny pw. Św. Maksymiliana Kolbe w Binowie

Kościół kamienno-ceglany, gotycki z XII wieku, usytuowany na wzniesieniu. Zbudowany na planie czworoboku. Od północnej strony znajduje się ostrołukowy portal ceglany. Od wschodu ostrołukowy otwór okienny. Kościół został zrujnowany po 1945 roku. Odbudowano go w latach 1979 – 1982. W prezbiterium znajdował się ołtarz zabytkowy (obecnie w Muzeum Narodowym w Szczecinie). W środku prezbiterium umieszczony jest krzyż i obraz św. Maksymiliana. Na ścianach bocznych nawy umieszczone są stacje Drogi Krzyżowej.

Kościół został poświęcony 7 listopada 1982 roku przez ks. biskupa Jana Gałeckiego.